Traditioneel wordt zo’n snoezelruimte – een ruimte waar zintuigen worden geprikkeld door licht, muziek en warmte – ingezet in 24 uurslocaties voor ouderen of bij kinderafdelingen in een ziekenhuis. De zorg is dan gericht op personen met alzheimer en hersenletsel of kinderen met autisme of een verstandelijke handicap. Dat Duursma de therapie op Terschelling voor een bredere groep inzet, komt niet zo vaak voor.
Toch valt het in goede aarde. Duursma ontvangt elke dag een handvol cliënten, van wie meer dan de helft stressklachten heeft en dus niet in de traditionele doelgroep valt. ,,Het zijn personen die angst, boosheid, verdriet of onrust voelen. Ik had niet verwacht dat dat de doelgroep zou worden. Het geeft aan hoe ernstig de situatie is met Covid-19.”
Welke therapie iemand krijgt, hangt af van de persoon. Maar in de ruimte helpen allerlei hulpmiddelen om in een ontspannen gemoedstoestand te komen: projecties op de wand, een lichtgevende ‘bubbelbuis’, ritme van muziek en een warm therapiebed met een heel zwaar deken, waardoor de persoon een geborgen gevoel krijgt. ,,Het is zintuiglijk: je verwerkt op non-verbale manier je emoties.”
Ontwaken uit winterslaap
Een van die niet-traditionele patiënten is de 28-jarige Josien uit West-Terschelling (omdat ze in een kleine gemeenschap woont, wil ze niet met haar echte naam in de krant). Zij kampt niet zozeer met corona-stress, maar wel met onverwerkt verdriet. Twee jaar geleden verloor zij haar zoon. Gesprekken met psychologen en de verwerkingstherapie EMDR pasten haar niet, vertelt ze. ,,Ik bleef erin hangen. Ik was wanhopig op zoek naar iets.”
Toen ze twee maanden geleden begon aan de snoezeltherapie, bleek dat – een beetje tegen Josiens verwachting in – precies wat ze nodig had. ,,In het begin voelde alles zwaar als ik erin ging. Maar ik kwam er licht en fluitend uit. Het was alsof ik uit een winterslaap kwam: ineens was alles helder en kon ik alles weer aan.”
,,Door mijn zintuigen te gebruiken kan ik het verdriet een plek geven. Het dagelijks leven is weer draaglijker. Het klinkt zweverig, maar dat ben ik totaal niet.” Ze merkte de verandering in het gezin. Waar ze eerder – doordat ze niet goed in haar vel zat – kortaf kon zijn naar haar kinderen, merkt Josien dat het weer gezelliger is. ,,Ik merk echt verschil, mijn kinderen en mijn man ook.” Ze wil nog een tijdlang doorgaan met de therapie, zodat ze bij tegenslagen niet terugvalt. ,,Ik kan er het hoofd leegmaken en alles op een rij zetten.”
Een buurman zei: snoezelen? Dat klinkt wel heel zoet, hoor
Overigens loopt niet elke eilander meteen warm voor het snoezelen. ,,Een buurman zei: ‘Snoezelen? Dat klinkt wel heel zoet, hoor’”, lacht Duursma. ,,Ik zeg tegen mensen: kom gewoon langs, dan laat ik het zien. Je moet dit beleven.” Veel Terschellingers zijn volgens Duursma blij dat ze iets aanbiedt voor de eilanders, en niet in de eerste plaats voor de toeristen. Bovendien past de aanpak goed bij de Terschellinger, denkt ze. ,,Het zijn vaak geen enorme praters.”
De eiland-eigen nuchterheid moet daarbij soms nog wel overwonnen worden. Dat levert Duursma leuke situaties op. ,,Ik had onlangs een volwassen cliënt. Hij kwam stoer binnen, een beetje defensief. En toen ik aan het eind van de sessie het licht aandeed wat hij stil. Ik zag het in zijn ogen: dit had hij niet verwacht. Toen schoten we allebei in de lach.”
