Sport en autoritaire regimes omarmen elkaar vaak. Er zijn talloze voorbeelden van dictators of junta’s die er veel geld voor over hebben internationale sporttoernooien te organiseren. Het is goed voor het internationale prestige en een volk dat juichend in stadions of voor de buis zit is makkelijk onder de duim te houden. En internationale sportorganisaties laten zich maar wat graag fêteren door onfrisse regimes, als die maar dik betalen.
Zelfs al moet een toernooi wegens verzengende hitte in de winter worden gehouden in stadions met airconditioning. En het maakt ook niets uit dat sportbestuurders zich hebben moeten laten omkopen. Internationale sportbestuurders en dictators houden veel van elkaar.
Onzin
Het is nauwelijks voorstelbaar dat sport, dat volgens het cliché verbroedert, zich inlaat met ondemocratische alleenheersers, vrouwenonderdrukkers en moderne slavenhouders met bloed aan hun handen. En dit alles goedgepraat met de argumentatie dat door zo’n sportevenement het land onder een internationaal vergrootglas komt te liggen en gedwongen wordt zich open te stellen.
Historische voorbeelden laten telkenmale zien dat het organiseren van een groot sporttoernooi op termijn niets verandert aan levensomstandigheden
Dat er daardoor allerlei verbeteringen in de samenleving worden doorgevoerd. Maar dat is onzin. Historische voorbeelden laten telkenmale zien dat het organiseren van een groot sporttoernooi op termijn niets verandert aan levensomstandigheden in autoritair of dictatoriaal geregeerde landen.
Lees ook: Hoog dodental (6750) in Qatar dwingt voetbal tot actie
De Tweede Kamer heeft het besluit genomen dat het staatshoofd en de premier niet naar Qatar mogen tijdens het toernooi. Dit voorkomt in ieder geval dat het glas moet worden geheven met de alleenheerser van het land, zoals de koning eerder moest doen met Poetin tijdens de Olympische Spelen van 2014 in Sotsji.
Doekje voor het bloeden
Maar het besluit is een doekje voor het bloeden. De echte angel blijft zitten, net als bij de overweging om het elftal te laten voetballen met een regenboogarmband. Minister Stef Blok van Buitenlandse Zaken zegt dat hij ‘druk’ blijft uitoefenen op Qatar als het gaat om de omstandigheden van gastarbeiders. Het land, dat het toernooi al binnen heeft, zal zich van Blok niets aantrekken.
Politiek en sport horen gescheiden te zijn en internationale sportorganisaties hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Maar het blijft onvoorstelbaar dat het moreel besef steeds zo ver weg drijft.
Reageren? Mail dan naar: hoofdredactie@frieschdagblad.nl
