No Bears (‘geen beren’) begint met een scène die zo uit een conventionele verhalende film zou kunnen komen. Een man, Bakhtiar, zoekt zijn vriendin Zara tijdens haar werk op met goed nieuws. Hij heeft een eerder gestolen Frans paspoort voor haar geregeld én een ticket naar Parijs. Echt blij is ze er niet mee, want ze wil samen met hem het land verlaten. Buiten beeld horen we iemand een teken geven dat de opname opnieuw moet. De stem komt van iemand vanachter een laptop, op een geheime locatie in een afgelegen dorp. Het is de filmer Panahi zelf die we hier zien in een openlijk gefictionaliseerde versie van zijn persoon. Hij heeft de hoofdstad Teheran achter zich gelaten en verschuilt zich in het Iraanse dorp Joban op de grens van Iran en Turkije. Zijn crew werkt vanuit de andere kant van de grens. Zelf mag hij het land niet uit en regisseert de film dus op afstand.