Techniek en weidsheid houden theaterstuk Under Wetter in feite op de been | Recensie
De opening, waarin je artistiek wordt overrompeld, en het slot vormen het hoogtepunt van Under Wetter. Het theaterspel zelf is echt veel te dun, stijgt zelden tot nooit boven zichzelf uit en boeit als verhaal, op de keper beschouwd, nauwelijks. Alle inzet en amusante spel van de vrijwillige figuranten ten spijt.
Scène uit Under Wetter. Foto: Anna van Kooij
Elk zichzelf respecterend dorp in Nederland heeft traditioneel gezien een kerk, een kroeg en een plaatselijke voetbalclub. Het zijn - of misschien beter gezegd waren - belangrijke maatschappelijke en sociale hoekstenen van de samenleving. Vaak wordt met die trits vergeten dat zo’n dorp ook nog een ijsclub heeft met een centraal gelegen ijsbaan die voor het dorp sociaal misschien nog wel belangrijker is. Maar ja, de winters zijn niet meer de winters van vroeger. De ijsbaan met haar bestuur doet weliswaar alle pogingen om die vorm van nostalgisch vermaak in stand te houden: de veranderende tijd met de opwarming van de aarde weet wel beter. De weilanden worden ’s winters nog wel onder water gezet, de koek en sopie-tentjes onderhouden en de plannen tijdens de jaarvergaderingen gemaakt, maar de Anton Pieck winters lijken toch echt wel definitief voorbij.
