Commentaar: Het vergt lef om uit de eigen bubbel te treden
Heel stoer”, noemde minister Hoekstra de carrière-switch van Merel van Vroonhoven. De directeur van de Autoriteit Financiële Markten gaat naar de pabo en wil leerkracht worden in het speciaal onderwijs. Het ministeriële commentaar over die switch zegt wat over de inrichting van onze maatschappij.
Merel van Vroonhoven, AFM, tijdens het rondetafelgsprek in de Tweede Kamer over bankenbuffers. Foto: ANP
Vrijwillig een hoog salaris en maatschappelijk aanzien inleveren is geen alledaagse keuze. Van Vroonhoven vindt dat het op persoonlijk niveau mensen helpen van minstens zo groot belang is als het opereren op bestuurlijk niveau. Ze heeft een zoon met autisme en heeft aan den lijve ondervonden hoe belangrijk goede directe begeleiding is, van iemand die oog heeft voor wat haar zoon op enig moment nodig heeft en die ook ziet wat zijn talenten en mogelijkheden zijn.
Opinie: Voor onderwijs is visie nodig op lange termijn https://t.co/BSB3Ed2OMa
— Friesch Dagblad (@frieschdagblad) August 28, 2018
Maar zulk werk geniet minder status en wordt veel slechter betaald dan management en bestuur. Daar legt de AFM-directeur de vinger op: ze ziet dat ze in een bubbel leeft. Ze ontmoet alleen mensen uit de welgestelde, hoogopgeleide elite, ze werkt in bestuurs- en vergaderkamers. Met zorg ziet ze de kloof tussen haves en havenots groeien.
Dezelfde taal spreken
Schotten, bubbels en kloven zijn er in vele soorten en maten en ze belemmeren efficiëntie, verbindingen, menselijkheid en begrip.
Wat een prachtige en rijke stap, bewondering! AFM bestuursvoorzitter Merel van Vroonhoven gaat verder als leraar speciaal onderwijs. @frieschdagblad pic.twitter.com/G0PZi1kjSo
— Frans Kloosterman (@FransJanK) April 5, 2019
We spreken elkaars taal niet, was vorige week de conclusie op een congres in Drachten over hulp aan mensen die langdurig kwetsbaar zijn. Vertegenwoordigers uit zorg, onderwijs, huisvesting en van de overheid erkenden dat ze eenzijdig focussen op de eigen discipline, en te weinig de persoon die hulp behoeft centraal stellen. Ze nemen elk ‘hun’ deeltje van zo’n persoon onder de loep: de een doet wetgeving, de ander financiën, er is iemand voor de zorg, voor het onderwijs, voor de huisvesting.
Bubbels
En zo wordt te weinig acht geslagen op de complexiteit van de hulpvrager. Niemand is zomaar iemand, maar onderdeel van een voortdurend veranderend netwerk, van ontwikkeling en omstandigheden. Die dynamiek wordt onvoldoende onderkend; eerder lastig gevonden. Maar als we complexiteit aanzien voor gecompliceerdheid, proberen we daar vat op te krijgen door die realiteit op te knippen in behapbare stukjes: wij doen slechts ‘ons’ ding en doen dat zo goed mogelijk.
Van ‘complex’ maken we ‘gecompliceerd’ en dat vinden we lastig
Maar dat is niet goed genoeg. Zo blijven de bubbels in stand. Het is de ingewikkelde maar noodzakelijke opdracht van overheid, scholen, zorgverleners en andere hulpinstellingen om altijd te blijven kijken naar de vraag: wat heeft déze persoon nodig? Dat dwingt tot het zoeken van samenwerking met andere werkvelden. Dat is ingewikkeld en op korte termijn duur – maar het levert op termijn het beste resultaat. Met één goed geholpen mens is ook iedereen geholpen die aan hem of haar verbonden is – tot in de volgende generaties toe.
Reageren? hoofdredactie@frieschdagblad.nl
