Het was tijd voor het laatste puzzelstuk dat deze mevrouw moest leggen: sterven. Het duurde niet lang voordat dat op zijn plek viel | Column Majelle Hoek

De kanker trok steeds harder aan haar, haar levenseinde lokte. Ze had nog allerlei puzzelstukjes te leggen voordat ze ging. Ze wilde met zichzelf in het reine komen, met anderen, zich verzoenen met haar levensverhaal. De psycholoog had een geestelijk verzorger voorgesteld. Is dat wel wat voor haar, had ze zich afgevraagd? Ze geloofde immers niet, niet in een christelijke God althans. Ze zou het proberen, als het niet beviel kon ze het contact altijd stoppen.

De eerste kennismaking was aftasten, ging ik haar echt niet bekeren? Nee, probeerde ik uit te leggen, geestelijk verzorgers sluiten aan bij het verhaal en de overtuigingen van anderen. Ze hebben geen dubbele agenda, kunnen belangeloos luisteren en hebben een beroepsgeheim. Eerst ervaren, dan geloven, dacht ze.

Naarmate de gesprekken vorderde, groeide het vertrouwen. Langzaam kreeg ik een kijkje in haar ziel. Ze deelde haar zorgen om de kinderen, liep haar moederschap na. Had ze het wel goed gedaan? En hoe laat je je kinderen in hemelsnaam achter? Moederliefde reikt verder dan de dood, leerde ik.

Bewust van de kwetsbaarheden uit haar eigen context, had ze gedaan wat ze kon. Ook dat is in het reine komen met jezelf, het besef dat je het uiterste uit je eigen mogelijkheden hebt gehaald.

Vat op haar verhaal

Uren praatten we over thema’s als liefde, vasthouden, loslaten, verzoening en aanvaarding. Die thema’s kregen voor haar vorm in het perspectief van de leer van Sathya Sai Baba, een Indiase goeroe in wiens waarden zij zich kon vinden. Die van waarheid, liefde, rechtschapenheid, vrede en geweldloosheid.

Deze integreerde ze in haar levensverhaal. En hoewel de wereld en alles om haar heen griplozer werd, kreeg ze langzaam weer vat op haar eigen verhaal. Steeds meer puzzelstukjes kwamen bij elkaar. Een tombola vol doorzettingsvermogen, twijfels, wijsheid, strijdbaarheid, liefde, vreugde, en verdriet kregen plaats in de puzzel. Het ‘leggen’ van haar verhaal deed pijn en gaf rust en ruimte tegelijkertijd.

Er ontstond begrip en respect voor de levenskeuzes die ze had gemaakt. Ze zag hoe ze van waarde was geweest en nog steeds was voor anderen. En hoe ze toch van haar moeder had kunnen houden, ondanks de rode draad van afwijzing. Ze omarmde haar authenticiteit, en daarmee alles wat ze mocht creëren: haar gedichten, schilderijen, intellectuele overpeinzingen, zelfredzame kinderen. Het kwam allemaal weer tot leven, alsof alles wat ze gemaakt had en wie ze liefhad nog een keer een grote buiging voor haar maakte.

Nu was het tijd voor het laatste puzzelstuk: sterven. Het duurde niet lang voordat dat op zijn plek viel.

Majelle Hoek is geestelijk verzorger bij ZuidOostZorg in Drachten