Een dwarslaesie verlamt, de angst nog meer

Op werkvakantie naar Bolivia in 2017 kwam Rienk Rozema zichzelf tegen. Voor World Servants Onbeperkt trof hij daar voorbereidingen voor de bouw van een school waar andere jongeren (met en zonder beperkingen) later aan zouden werken. Zo’n anderhalf jaar voor die voorbereidingsreis had De Falomster een dwarslaesie opgelopen. Hij had een bewogen jaar achter de rug en de vakantie werd de druppel. Thuis kwam de terugslag. ,,Ik heb niet zo goed op mijzelf gepast”, zegt hij. ,,Je lichaam verandert heel erg, je moet het opnieuw leren kennen, maar ik ging door zoals voor het ongeluk. Ik wilde mijzelf bewijzen.”

Zijn verhaal is opgenomen in Impact- Levens met een handicap van auteur Inge Vuijk, die trainingen geeft aan mensen met een beperking en mensen die in de revalidatie werken. Ze interviewde elf mensen (en familieleden of partners van), die vertellen over het leven na een hersenbloeding, een beenamputatie of een dwarslaesie na een salto op de trampoline. Ze hoopt dat het anderen perspectief kan geven, schrijft ze in een nawoord.

Kluizenaar

Rozema hoefde niet lang na te denken over deelname aan het boek. In het begin van zijn revalidatie hield hij al een blog bij, om mensen uit zijn omgeving op de hoogte te houden. Zijn voornemen om naar Bolivia te gaan, deelde hij er ook op. Een mooie ervaring, maar na die reis ging het slechter. ,,Toen ik weer thuis was, ben ik gestopt met alles wat ik deed. Ik ging gamen, sliep slecht. Slapen, gamen, eten, drinken, dat is wat ik deed. Als een kluizenaar.”

Ik ging gamen, sliep slecht. Slapen, gamen, eten, drinken, dat is wat ik deed. Als een kluizenaar

Hij was angstig en piekerde veel. ,,Ik durfde steeds minder te doen, mijn wereld werd heel klein.” Niet alle locaties zijn toegankelijk met een rolstoel. Daarnaast voelt hij zich vaak bekeken vanwege zijn rolstoel. Ook daar kon hij over piekeren.

Vertrouwen krijgen

Een training hielp hem op weg. En rolstoelrugby, dat hij in Beetsterzwaag deed, hielp ook. ,,Een vrij ruige sport. Het hielp mij weer om vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Het voelde zoals het sporten vroeger voelde, als je in een rolstoel zit is het moeilijk je hartslag omhoog te krijgen. Maar hiermee lukte dat. En het voelde veilig: ik was daar niet anders dan anderen.”

Lees ook: Elf kilometer zwemmen na dwarslaesie voor fonds Maarten van de Weijden

De corona-uitbraak die dit jaar kwam was niet bevorderlijk. ,,Aan de ene kant voelde dat thuisblijven veilig. Ik zat stil, maar de wereld om mij heen kwam ook stil te zitten. Maar daardoor kwam ik zelf ook niet meer in beweging. Stoppen met werk en thuiszitten helpt niet.”

Het ongeluk heb ik ver weggestopt, ik heb het nog niet verwerkt. Het is een proces dat nog steeds bezig is

Hij is er nog niet. ,,Maar het kwartje is gevallen. Ik ben best wel een binnenvetter, daar komt het op neer. Het ongeluk heb ik ver weggestopt, ik heb het nog niet verwerkt. Het is een proces dat nog steeds bezig is. Dat is denk ik wel de samenvatting van de afgelopen vier jaar.”

Nieuwe perspectieven

Na vrijwilligerswerk kreeg hij in 2019 een betaalde baan in online-marketing bij organisatie World Servants. Met zijn vriendin, met wie hij nu zo’n anderhalf jaar samen is, heeft hij plannen voor samenwonen. De twee willen een appartement laten bouwen in Opende.

Ik ken genoeg mensen die alles uit het leven halen en een dwarslaesie hebben, aan wie mensen die wel kunnen lopen een voorbeeld kunnen nemen

,,Angst in je hoofd verlamt meer dan een dwarslaesie”, zegt Rozema, een citaat dat ook uitgelicht is in het boek. Een beperking wil niet zeggen dat je tot niets in staat bent, vervolgt hij. ,,Soms reageren mensen anders op je, of ze denken dat je niet zoveel kunt. Ik ken genoeg mensen die alles uit het leven halen en een dwarslaesie hebben, aan wie mensen die wel kunnen lopen een voorbeeld kunnen nemen.”

Het boek van Vuijk verschijnt de dag voor de Wereld Gehandicaptendag van de Verenigde Naties. Rozema heeft zijn bedenkingen bij zo’n jaarlijkse dag. ,,Als het gebruikt wordt om de problemen met toegankelijkheid aan het licht te brengen, dan vind ik het nuttig. Maar het is een beetje dubbel. De aandacht moet er iedere dag zijn.”

Hoe een ongelukkige val het leven van motorcrosser Sylvan Canrinus uit Bolsward veranderde

Alsof een prachtig jongensboek met een harde klap wordt dichtgeslagen. Zo beschrijft Sylvan Canrinus die ene dag in oktober 2017 toen hij tijdens een motorcross een dwarslaesie opliep. Een dag die zijn leven voor altijd zou veranderen. Die alle toekomstdromen in de war schopte.