,,Zo herinner ik me haar.” Han Visser (86) wijst in zijn open keuken in Koudum op de portretfoto van zijn vrouw Lydia – zelf zegt hij altijd Ly maar anderen Lyd – van een jaar of zes geleden. ,,Ik zie ons toen we veertig jaar waren, of toen we elkaar pas leerden kennen. Die mooie, jonge vrouw van toen, niet meer het omhulseltje dat daar in bed lag. De laatste tijd had ze ingevallen wangen, was ze half slaperig. De donderdag voor ze overleed nam ik haar mee naar buiten in de elektrische rolstoel. Normaal zei ze altijd: ‘hè, lekker, dat zonnetje.’ Die keer zei ze niks. Dat was een voorteken.”