In beweging blijven kan ook in een rolstoel

Mijn rolstoel heeft een E-Move-systeem dat vergelijkbaar is met een e-bike. Ik moet er zelf flink aan duwen, maar ik krijg een steuntje in de wielen mee.

Regelmatig krijg ik de vraag of ik niet vals speel door mijn tocht met ondersteuning te rollen. Het antwoord

is: nee. Zonder dit hulpmiddel zou ik nauwelijks actief kunnen zijn. Niet omdat mijn spieren het niet aan kunnen, maar omdat ik zodanige zenuwpijnen krijg – de reden dat ik in de rolstoel zit – dat ik onmogelijk verder kan rollen.

10 september

Het was vandaag een, wat zal ik zeggen, uitdagende dag. Na de proloog van gisteren, veertig kilometer, was het de eerste rit van zestig kilometer. Of eigenlijk 54, maar ‘even’ wat gaan eten zette de teller uiteindelijk toch op zestig.

Het deel van Fryslân waar ik vandaag doorheen gerold ben is mooi, maar niet heel spannend. Een lang stuk langs een N-weg en de weidse uitzichten waar we in Fryslân zo trots op zijn. Nog even bij een café in Scherpenzeel een tosti gehaald, contacten gelegd voor een wandeltocht en een donatie voor ons doel gekregen. Typisch Friese gastvrijheid, of ga ik dit de rest van de week ook meemaken?

De Weerribben-Wieden is een prachtig gebied in de kop van Overijssel. De lange afstandsfietsroute LF22 gaat hier dwars doorheen en die heb ik dan ook gevolgd, in de hoop dat deze ook rolgeschikt is. Hoe anders is de realiteit. Om de steile bruggetjes staat het gebied wel bekend, maar een helling van meer dan 45 graden is toch wat overdreven. Ook was het pad regelmatig zo slecht dat de vonken uit mijn voetensteun vlogen. Tip voor Staatsbosbeheer: plaats een informatiebord bij de ingang van het pad met een alternatieve route. Of beter nog: doe er iets aan.

11 september

Hele dagen in de buitenlucht heeft aangename, maar natuurlijk ook minder leuke kanten. Een buitje op je kop hoort er bijvoorbeeld bij. Nu ik door de Veluwe rol hoor ik het ruisen van de bomen, het fluiten van de vogels en af en toe een schaap dat tegen me blaat. Dan blaat ik gewoon gezellig terug, dat doe ik ook tegen iedereen die me onderweg vriendelijk groet.

Soms zijn er ook onverwachte ontmoetingen. Een echtpaar uit Heerenveen dat stopt voor een praatje, een man die aan het herstellen is van een tia, een vrouw in een rolstoel die me online en nu even live volgt. Aan veel mensen merk ik echter dat ze wat in tweestrijd staan. Ik ben natuurlijk best een opvallende verschijning in het straatbeeld. Kijk je dan of is het juist onbeleefd om naar een gehandicapte te kijken? Je begrijpt het al: ik ben altijd in voor een praatje.

12 september

Als duidelijk is wat je kan verwachten, dan is iedereen blij. Maar stel je alles mooier voor dan het is, dan krijg je kwade koppen.

Een voorbeeld: op mijn navigatie zag ik dat ik over een joekel van een brug moest. Dan verwacht ik dus een flinke klim! Maar tot mijn verrassing was de helling helemaal niet steil en ook nog eens redelijk vlak. Het bleef een flinke brug, maar achteraf was ik er toch wel positief over.

Toen rolde ik aan de Brabantse kant over de dijk langs de Maas. Een prachtig stukje Nederland en met recht aangeduid met groene fietsborden. Uiteraard koos ik toen die route in plaats van de rode route, langs de provinciale weg.

Hoe moeilijk is het om op het keuzemoment een onderbordje te plaatsen met: Let op, trap in route?

Maar na een paar kilometer liep ik vast op een steile trap, met een bordje ‘Fietsers afstappen’. Behoorlijk lastig met een zware e-bike, en zelfs onmogelijk met een driewieler, ligfiets, rolstoel of scootmobiel.

Hoe moeilijk is het om op het keuzemoment een onderbordje te plaatsen met ‘Let op, trap in route’? Dan had ik direct de rode route gekozen en was ik daar tevreden over geweest. Nu had ik er behoorlijk de balen van. Gelukkig schoten er mensen te hulp, dat was dan wel weer erg leuk.

13 september

Vanmorgen bleek een van mijn accu’s niet opgeladen te zijn. Laden duurt vijf uur, dus dat gooide de planning flink in de war. Met hulp van het thuisfront had ik een oplossing bedacht die ‘maar’ drie uur vertraging op zou leveren. Het betekende wel dat ik na twaalf kilometer dik twee uur moest stoppen.

stop bracht ik door op een sportveld in Vught. Ik raakte aan de praat met wat trainers en de voorzitter van de vereniging en het bleek dat ze zich erg inzetten om mensen met een handicap buiten te laten sporten. Zo hebben ze speciale trainingen voor mensen met hersenletsel, houden ze handbiketochten en doen ze aan RunningBlind voor visueel gehandicapten.

Daarnaast sprak ik met iemand die meerdaagse fietstochten op tandems organiseert voor mensen die een tia, beroerte of ander hersenletsel hebben opgelopen.

Was het probleem met de accu’s er niet geweest, dan was ik daar nooit gestopt en had ik al deze mensen die zich inzetten voor inclusief sporten nooit ontmoet. Bestaat toeval echt niet?

14 september

Vandaag, zaterdag, de op een na laatste dag van mijn roltocht. Baarle-Nassau was nog nét een stukje Nederland, maar al snel was ik over de grens. En toen weer en wéér en nog maar een keer. Naar verluidt heeft dit iets met belastingen en bouwvoorschriften te maken.

15 september

Een fantastische dag in België! Niet alleen omdat het mijn finishdag was, maar ook omdat de temperatuur opliep tot boven de 25 graden.

Onderweg waren er heel wat festiviteiten gepland. In Wiekenvorst heb ik een ererondje gereden op het parcours van de wielerronde, in Herenthout stond er een drumband en in Antwerpen was de binnenstad autovrij. Maar om de een of andere reden had ik steeds het idee dat dit niets met mij te maken had. Het was de jaarlijkse dag Antwerpen Autovrij.

Mij maakt het eigenlijk niet zoveel uit. Het gaat mij erom actief

te blijven en hier anderen mee te motiveren. Dat eerste is gelukt, gezien alle reacties die ik kreeg. En er is best een kans dat het tweede ook gelukt is.

Daarnaast heb ik een prachtige tocht gerold en ben ik op paden geweest waarvan ik me afvraag of zelfs de lokale bevolking deze wel kent. Kortom: een prachtige ervaring die ik iedereen kan aanraden. En dat hoeft niet per se in een rolstoel.