Klas 2B wil dat Yaroslava in Nederland mag blijven

‘Goed in sporten’, ‘mooie vlechten’, ‘knap’, ‘beleefd’, ‘slim’; het regent complimenten op het spandoek dat Mare de Jong, Inge de Boer en Lieke Buijs maken voor hun vriendin Yaroslava Tymts. ,,Het is niet moeilijk om positieve punten te noemen over haar”, zegt klasgenoot Inge. ,,Ze kan zo’n mooie toekomst krijgen als ze hier mag blijven. Ze is ambitieus en leert snel. Maar ze is vooral een heel lieve meid.”

Yaroslava wordt een beetje verlegen als ze alle complimenten van haar klasgenoten ziet. Vijf jaar geleden vluchtte ze in de laadbak van een vrachtwagen, samen met haar ouders en broertje, vanuit Oekraïne naar België. Het gezin was toen al enige tijd weg uit de door Rusland geannexeerde Krim. ,,We konden in de Krim niet meer leven. We behoren als joods-christelijke Oekraïners tot een minderheidsgroep. Zodra de Russen de Krim overnamen, werd ons huis afgepakt, onze paspoorten ook, en moesten we onze winkels sluiten. Mijn vader moest meevechten voor de Russen. We waren ons leven niet meer zeker.”

Het gezin vluchtte eerst naar hoofdstad Kiev, ,,maar zelfs daar wisten ze ons te vinden”. Toen het gezin met hulp van de kerk kon vluchten met een vrachtwagen, pakten ze de kans en vertrokken.

Na een kort verblijf in België – waar Yaroslava’s zusje geboren werd – kwam het gezin terecht in Ter Apel en daarna in het asielzoekerscentrum van Sint Annaparochie. Daar woont Yaroslava nu bijna vier jaar. ,,Ik ben zo blij dat ik in Nederland woon. Ik heb hier vriendinnen en kan naar school.”

Vloeiend

Ze spreekt de woorden vloeiend uit, alsof ze in Nederland geboren is. Mare, Inge en Lieke zijn trots op hun vriendin. Mare: ,,Ze is niet alleen hier op school gedreven, maar doet er ook veel naast. Zo zit ze in de jeugdraad van de gemeente Waadhoeke en werkt ze mee om eenzaamheid onder ouderen te bestrijden. Ik weet niet hoe ze het allemaal doet, maar haar wegsturen zou niet alleen onmenselijk zijn, maar ook zonde van haar talenten.”

Terug naar Oekraïne is ineens realistisch geworden voor het gezin nu de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) de aanvraag voor een verblijfsstatus heeft afgewezen. Het gezin kan in hoger beroep gaan, maar moet de uitslag daarvan in het land van herkomst afwachten. ,,Er kan morgen of volgende week ineens een busje op de stoep staan dat ons weghaalt uit Sint Annaparochie. Mijn fijne leven hier kan zomaar voorbij zijn.”

Er kan morgen of volgende week ineens een busje op de stoep staan dat ons weghaalt uit Sint Annaparochie. Mijn fijne leven hier kan zomaar voorbij zijn

Aan een leven in Oekraïne wil Yaroslava niet denken. ,,We zullen daar illegaal zijn. En als ze ons vinden, is de kans groot dat wij van onze ouders gescheiden worden. Ze hebben geen papieren meer om te bewijzen dat ze onze ouders zijn. Mijn broertje en zusje spreken geen woord Oekraïens.”

Over zo’n mogelijke afloop kunnen en willen de meiden van klas 2B niet praten. ,,We moeten de regering ervan overtuigen dat Yaroslava hier in Nederland hoort”, zegt Lieke. ,,Daarom voeren we actie.”

Ze heeft goede hoop dat ze nog op tijd zijn om het tij te kunnen keren. ,,Die twee Armeense kinderen Lili en Howick mochten ook blijven. En vroeger was er ook een actie voor een jongetje op de basisschool die goed afliep.”

Draai gevonden

Docenten van Beyers Naudé steunen de actie van de kinderen. ,,Yaroslava is een voorbeeldige en gedreven leerling. Ze is bovendien maatschappelijk erg betrokken. Ze is hier geworteld, spreekt goed Nederlands en heeft haar draai hier gevonden”, zegt Bernadette Pelgrum, rector bij de school. Terwijl de kinderen eigenlijk les hebben mogen ze nu toch spandoeken maken en de pers te woord staan. Even later wordt de aardrijkskundeles onderbroken, zodat de kinderen die dat nog niet gedaan hadden plakkertjes met een steunbetuiging voor Yaroslava op het spandoek mogen plakken.

Mijn ouders zijn wel bang

In Sint Annaparochie bidt het gezin voor een goede afloop. ,,Mijn ouders zijn wel bang”, weet Yaroslava. Maar daar willen ze ons niet mee belasten. ,,Ons leven in Sint Anne is zorgeloos en fijn.”

Elke ochtend stapt ze samen met een paar klasgenoten in de bus naar Leeuwarden om naar school te gaan. Inge de Boer woont ook in Sint Anne en reist met haar mee. ,,Voor ons is het heel normaal om hier te wonen. We kunnen ons niks voorstellen bij het leven in de Krim en de reis die het gezin heeft moeten afleggen om hier te komen.”

Prachtige vlechten

Eenmaal in de bus is Inge altijd onder de indruk van de prachtige vlechten van haar klasgenoot. ,,Ik heb dan nog geen tijd gehad voor mijn haar, maar Yaroslava heeft haar haar altijd in mooie vlechten. Dat doet haar moeder. Ze ziet er altijd heel netjes uit.”

Yaroslava durft zo af en toe te dromen. ,,Als ik hier mag blijven, wil ik naar de universiteit om iets met talen te studeren.”

Als ze ons daar vinden, is de kans groot dat wij van onze ouders gescheiden worden

Los van hoe het afloopt is ze dankbaar voor alle acties. ,,Dat de school me steunt geeft me heel veel hoop. Ik vind het zo aardig, alle lieve woorden van mijn klasgenoten. En de steun van de leraren.”

Het leidt een beetje af, zegt ze, van het idee en de angst dat haar leven hier ieder moment zomaar afgelopen kan zijn. Wanneer het gezin uitsluitsel krijgt over de toekomst is nog niet duidelijk.