De optimale aaisnelheid is belangrijk voor iemand met het bevreemdende gevoel dat een lichaamsdeel niet van hem of haar is | Column Bernard Maarsingh
Nelly is naar ons doorverwezen via haar huisarts. Na een hersenbloeding en een lange revalidatie is ze ondertussen weer wat op de been gekomen, althans fysiek. Toen ineens haar man ook nog overleed, in coronatijd, brak bij haar het lijntje. Ze is veel minder actief dan voorheen, vooral sociaal, en heeft moeite om los te komen van de bank.
De optimale snelheid van het aaien is van groot belang. Foto: Shutterstock
Als ik haar vraag wat ze nog het lastigste vindt, vertelt ze dat ze vroeger ‘even schuilde’ bij haar man. Als het even moeilijk was, dan zocht ze hem op en hij wist altijd te zorgen dat ze rustiger werd. Ze bloost een beetje als ze vertelt dat hij dat heel fysiek deed, door haar even te aaien, vaak op speciale plekjes. Als we het hierover hebben, vertelt ze dat ze iets geks overgehouden heeft aan haar hersenbloeding: dat is dat haar arm voelt alsof deze niet van haar is. In het begin was dat een uiterst onaangenaam en naar gevoel, soms was het zo sterk en zo vervelend dat ze zelfs een keer aan de huisarts heeft gevraagd of hij haar niet wilde doorverwijzen om de boel maar te laten amputeren.
