De recent overleden Huub Oosterhuis noteerde ergens in de jaren vijftig dat hij onder de indruk was van het dichtwerk van Gerrit Kouwenaar (1923-2014). In een recensie van diens tweede gedichtenbundel schreef Oosterhuis, in het jezuïeten-tijdschrift Streven : ‘Hij ontmaskert ons bestaan tot op zijn uiterste armoede, dwars doorheen alles ‘wat wij aan ons oppervlak schijnen’; hij dringt door tot daar waar wij zijn aangetast in onze diepste werkelijkheid: ons mens-zijn zelf.’